Gibbons dag 1 en 2

Zondagavond vertrokken we naar Mae Sot om naar de gibbons te gaan. We gingen samen met de mensen die het olifantenproject doen, want deze moesten ook naar Mae Sot. In totaal waren we met ongeveer 20 mensen. De reis duurde 7 uur, dus kwamen we midden in de nacht om 4 uur aan. (Meer gereisd in 3 dagen dan dat ik gewoon geleefd heb) De mensen van de olifanten moesten nog 4/5 uur reizen en hun taxi stond al klaar. Wij waren maar met 6 en onze taxi was er nog niet. Dus wij onze coördinator Pharanee gebeld. Ze zouden ons ophalen om 6 uur. Dus nog 2 uurtjes wachten. Dit ging erg snel. We werden om kwart voor 6 opgehaald door Pharanee zelf en nog een man. We gingen lekker ontbijten, met iets echt Thais. Het waren een soort dikke pannenkoeken. Heerlijk. Daarna nog een uurtje rijden naar de plaats van bestemming. Pharanee bleek de eigenares te zijn van dit project. Ze is een wat oudere vrouw. Zij heeft eerst 21 jaar in Amerika gewoond en is daar getrouwd. Uiteindelijk gingen zij met pensioen en kochten deze grond in Thailand. Op een dag kwamen er Hill Tribe mensen voorbij.(dit zijn mensen die in de bergen wonen) Ze vroegen of zij een babygibbon wilden kopen voor 500 baht. Dat is misschien 12 euro. Zij wist niet wat het was dus zei oke, ik koop het. Hij opende zijn jas en er hing een babygibbon. Ze vroeg wat er met de moeder was gebeurd en ze zeiden dat ze die hadden opgegeten. Veel stropers doden dus de moeders om deze op te eten en verkopen de jongen. Hierdoor blijven er alleen volwassen mannetjes over in de bossen. Dit was in 1991 en ze wisten niet hoe ze het moesten voeren. Ze belden de dierentuin en die zeiden dat je ze gewoon moest voeren met babypoedermelk en fruit. De eerste jaren reisden ze rond met hun gibbon die ze Chester noemden. Uiteindelijk kwamen er verschillende mensen die vroegen of ze hun gibbon wilden hebben, want na het 5e levensjaar van een gibbon zijn ze volwassen en gaan ze zingen. Dit is eigenlijk gewoon heel hard schreeuwen. Ze vonden dit goed en dat was eigenlijk het begin van dit hele project. Chester bleek uiteindelijk een meisje te zijn en die is dus omgedoopt tot miss Chester. In 2002 (hier verteld Pharanee niet over, maar ik las het in een krantenartikel aan de muur) zijn haar man en 4 mensen die hier werkten vermoord. Op dat moment was zij zelf in Bangkok. Ook heeft ze haar zoon verloren. Hoe weet ik niet, maar dit kwam tijdens een gesprek even snel voorbij. Ze heeft dit dus opnieuw alleen moeten opstarten en doet dit met veel zorg, liefde en vooral vreugde. Het is geweldig om te zien hoe blij ze is als ze over de gibbons en hun gewoontes verteld. Weer terug naar mijn verhaal. Toen wij aankwamen mochten we meteen aan het werk. Fruit snijden en in bakjes doen. Ze hebben hier niet alleen gibbons, maar ook apen(soort makaken), 1 beer en 2 jakhalzen. Hierna gingen we ze voeren door de fruit in de mandjes te doen die aan de kooien hangen. Je moet oppassen, want sommige zijn best agressief. Je moet een meter van de kooien blijven anders dan slaan of krabben ze je. En ze plukken je haren uit. Een dag begint om 7 uur met fruit snijden en de gibbons voeren en daarna gaan we ontbijten. Daarna onder de kooien schoonmaken. Om half 12 weer voeren. Om half 2 nog een keer. Soms kunnen we even met de babygibbons spelen, echt heel schattig. Tijdens het avondeten word je vergezeld door een klein makaakje, een gibbon van 6 jaar, op de trap en boven lopen 2 babygibbons rond van 6 maanden. Heel schattig. 1 keer is er een bakje voer uit mijn handen geslagen door een gibbon. Veel gibbons hier missen een ledemaat. Bijvoorbeeld Mimi, zij heeft maar 1 been en een arm. En George, hij heeft maar een been. Aan zijn rechterkant is hij verlamd en zijn linkerarm kan hij niet meer gebruiken. Hij zit daarom in een lage kooi en vindt het heerlijk als je zijn rug krabt. Dit vinden wel meer gibbons. Het is hier heel leuk. En vrijdagavond ga ik alweer weg. Het is hier heel huiselijk en Pharanee is heel aardig.